Ruimtelijk figuratief werk in diverse materialen, gemaakt vanuit van het besef dat wij mensen niet per se de kroon op de schepping zijn- zelfs geen meesters van onze eigen scheppingen- maar dat dat op zich nog geen ramp hoeft te zijn.

Uit het persbericht bij de duo-expositie “In-Between” met Wia van Dijk (2019):

“Frank Straatman toont ruimtelijke mensfiguren die met allerlei materialen improviserend tot stand zijn gebracht. Hij zoekt het ongemak in houdingen en gebaren waarmee wij onszelf aan elkaar presenteren. Vaak is het een soort danspositie, die hij weergeeft zoals je hem van binnen kunt ervaren; je kunt niet werkelijk zo staan. Vervormingen, kwetsbaarheid en het wankele evenwicht vormen een tegenstelling met de soms fiere danshoudingen. Straatman zoekt in die tegenstelling naar een basale, tragische vorm van hoop, zoals Vaclav Havel die ooit definieerde: losgekoppeld van een eventuele goede afloop*. Hoop als houding, een beweging die eigenlijk alleen mogelijk is in je geest.”

Maken = onderzoeken 

1. Toen ik een klein jongetje was vond ik het een kick om allerlei dingen zelf te maken. Alles rook ook lekker; potloden, verf, hout. Ik kon verdwijnen in mijn papier, echt geloven in de wereld die daar was. 
2. Ik ontdekte dat ik handig was, en dingen kon maken die ‘echt’ leken. Een tijdelijk maar verslavend gevoel van almacht, dat ik iedereen toewens.
3. Ik ontdekte daarna dat ik dingen zo kon laten overkomen als ik wilde. Dat ik zelf kon sturen, bijvoorbeeld om een extra indringend effect te krijgen. Dat laatste werd in mijn familie ook erg gewaardeerd.
4. Zo werd het mij duidelijk dat ik echt iets kon zeggen met beelden. Dat vond ik moeilijk: wat moest ik nu ineens besluiten om te gaan zeggen?
5. Gelukkig ontdekte ik op tijd dat beelden zelf ook iets konden zeggen, en dat niet alles afhing van mijn bedoeling. Dat er altijd meer uitkwam dan ik er qua bedoeling instopte. Ik zag bijvoorbeeld dat beelden net zo goed iets aan mij te zeggen hadden. Daar kon ik dus wat van opsteken! Zo bleken ook de producten van anderen iets over hun makers te vertellen. De hele zichtbare werkelijkheid kreeg er een laag bij. Van daaruit ben ik ook gaan lesgeven.
6. Zo kon ik beelden gaan maken in wisselwerking met het materiaal, met de vormen die ontstaan, met de plek waar het beeld gedacht is en betekenissen die soms bijna per ongeluk opduiken. 
7. Dingen die me raken een vaste, liefst driedimensionale vorm proberen te geven, en ze daarmee redden uit de maalstroom van gedachten, daar gaat het om. Die vaste vorm doet per definitie nooit volledig recht aan de complexe en beweeglijke werkelijkheid, maar ik hou erg van het tragisch/ambivalente van de oprechte poging.

RECENT 

Oma, 2019- 2022

Polyester, hout. 105 x 110 x 300 cm

Ready for take-off: de reumatische gestalte van mijn oma. Ze had iets van Edith Piaf, maar dan met van die grote orthopedische schoenen. In de periode dat het beeld in aanbouw buiten, achter mijn atelier stond, hebben er steeds vogeltjes in genesteld. Vandaar dat ze geen hoofd & handen heeft maar deze nestkastjes, van het hout van de notenboom waar ze vaak onder zat.

INCIDENTELE SAMENWERKINGSPROJECTEN

Van 2017 tm 2019 maakte ik voor beeldenpark Landgoed Anningahof in Zwolle een aantal beelden in nauwe samenwerking met Wia van Dijk. We probeerden haar specifieke, conceptuele kijk op kleur te verbinden met mijn eigen meer expressionistische benadering van vorm. We gebruikten hiervoor als terugkerend motief o.a. een vergroot dodenmasker van Goethe, verbinder van Romantiek en Verlichting. 

*“Hoop is niet hetzelfde als optimisme. Het is niet de overtuiging dat iets goed afloopt, maar de zekerheid dat iets zin heeft – ongeacht hoe het afloopt.” (uit: Verhoor op afstand. Karel Hvíždala/Vaclav Havel, 1985)