Het begon met een gezichtje, dat terloops ontstond vanuit een plaat boetseerwas, en waarin ik een combi van lijden, arrogantie en slaap zag die mij fascineerde. Op basis daarvan wilde ik een soort extreme pronkeboon maken, iemand die erg van zichzelf en zijn goedheid vervuld is, en over je heen kijkt. Toen heb ik dat gezicht letterlijk, met gaas en polyester laten uitwaaieren tot een complete figuur. Ik heb me daarbij zo weinig mogelijk ingehouden. Het geheel is de uiterste consequentie van dat gezichtje geworden. 

Ik denk dat dit beeld vrij makkelijk te begrijpen is via je eigen spiegelneuronen. Als je even zo gaat staan voel je al waar de spanningen zitten.

Een acteur die een slechterik moet spelen maakt waarschijnlijk iets soortgelijks mee als ik tijdens het maken: leren houden van je personage, beseffen dat je dit in je hebt.